نگاهی به زندگی و آثار گوستاو کلیمت

گوستاو کلیمت در سال ۱۸۶۲ در باومگارتن، نزدیک وین، به دنیا آمد. کلیمت از دوران کودکی استعداد زیادی در هنر نشان داد و در سال ۱۸۷۶ بورسیه تحصیلی برای حضور در مدرسه هنر و صنایع دستی وین (Kunstgewerbeschule) به او اعطا شد. او تا سال ۱۸۸۳ در آنجا تحصیل کرد و به عنوان یک نقاش معماری آموزش دید. برنامه درسی و روش های تدریس در Kunstgewerbeschule کاملاً سنتی بود و کلیمت هرگز آنها را به چالش نکشید یا زیر سوال نبرد. آموزش او شامل انجام مطالعات مربوط به آثار تیتیان و پیتر پل روبنس بود، در حالی که او آثار دیگو ولاسکز را در موزه هنرهای زیبای وین کشف کرد. او ولاسکز و مشهورترین نقاش تاریخی وینی آن دوران، هانس ماکارت را بسیار تحسین می کرد. تکنیک ماکارت که از جلوه های دراماتیک نور و نمایشی عالی استفاده می کرد، تأثیر قابل توجهی بر کلیمت داشت.

در سال ۱۸۷۷، برادر کلیمت، ارنست نیز در Kunstgewerbeschule ثبت نام کرد. برادران و دوستشان فرانتس ماچ با هم شروع به کار کردند و پس از پایان تحصیلات خود یک استودیو افتتاح کردند. تا سال ۱۸۸۰، آنها چندین سفارش دریافت کردند و به نقاشی دیواری درموزه وین مشغول بودند.

آنها به ویژه در دکوراسیون داخلی و تئاتر تخصص داشتند. در سال ۱۸۸۶ از نقاشان خواسته شد تا سالن بورگتئاتر وین را تزئین کنند، که باعث شد آنها جایگاه خود را به عنوان برجسته ترین دکوراتورهای اتریش به دست آورند. آثار هنری گوستاو کلیمت برای این پروژه شامل گاری تسپیس، محراب های دیونیسوس و آپولو، و تئاتر در تائورمینا است.

با گذشت زمان، کلیمت شروع به توسعه یک سبک شخصی تر کرد و کار او به دلیل زیر و بم جنسی آن کاملاً بحث برانگیز شد. در سال ۱۹۰۰، نقاشی های کلیمت برای سقف تالار بزرگ دانشگاه وین به عنوان پورنوگرافیک مورد انتقاد قرار گرفت و او تصمیم گرفت که در آینده دیگر سفارش های عمومی را نپذیرد. با این حال، او با استفاده استادانه از تکنیک ورق طلا و نقاشی هایی که به عنوان “فاز طلایی” او شناخته می شوند، به تحسین دست یافت. تعداد زیادی کمیسیون خصوصی به او اجازه دادند تا در مورد اینکه برای چه کسی کار کند انتخاب کند. هنر کلیمت تأثیر زیادی بر معاصران او داشت، به ویژه هنرمند جوان‌تر اگون شیله، که توسط کلیمت راهنمایی می‌شد.

در سال ۱۸۹۷، کلیمت یکی از اعضای موسس و رئیس گروه جدایی وین شد، که تا سال ۱۹۰۸ به آن پیوست. هدف این گروه فراهم کردن نمایشگاه‌هایی برای هنرمندان جوان غیرمتعارف، آوردن هنرمندان خارجی به وین و انتشار مجله خودشان بود.  این گروه طبیعت گرایان، رئالیست ها و سمبولیست هایی را گرد هم آورد که می خواستند هنرهای تزئینی را تجدید کنند و “هنر کامل” را ایجاد کنند که نقاشی، معماری و هنرهای تزئینی را متحد کند.

از دهه ۱۸۹۰ به بعد، کلیمت بیشتر وقت خود را با طراح مد اتریشی امیلی لوئیز فلوژ، می گذراند که یکی از مدل های مورد علاقه او و همراه او تا پایان عمر بود. کلیمت دارای ۱۴ فرزند بود، اما او زندگی عاشقانه خود را بیشتر از چشم مردم پنهان نگه داشت. او در سال ۱۹۱۸ به دنبال سکته مغزی و ذات الریه در نتیجه همه گیری آنفلوآنزا در سراسر جهان، در همان سال درگذشت.